çok zordur, ama geç olmadan söylenmesi gerekir. yoksa benim gibi bir ömür bu acının altında ezilir gidersiniz ..
bir gün beni allah yarattı demeden dövmüştü, suçluydum ama insan evladına öyle vurmaz. ağzım yüzüm birbirine girmişti, sadece ikimiz vardık. yerde yatıyordum yüzüm gözüm kan içindeydi, babam da vurmaktan yorulmuş nefes nefese bana bakıyordu.
babam - yaptığını beğendin mi?
ben - sana yaparım demiştim, ama sen beni asla dinlemedin. hep kendi bildiğini okudun
babam - sonunun böyle olacağını bile bile burnunun dikine gittin, artık benim senin gibi evladım yok
kalkmaya bile mecalim yoktu, son lafı çok ağrıma gitti. ağlamamak için zor tutuyordum kendimi. yaptığımdan pişman değildim ama babamı kahretmiştim, bu yüzden onu haklı buluyordum. kafamı kaldırıp "baba ben seni çok seviyorum affet beni" demek istedim ama bir türlü söyleyemedim, sadece "yarın gelip eşyalarımı alırım" diye bildim. babam "gerek yok ben kardeşinle yollarım" diyince, ölmekten beter oldum. beni görmeye bile tahammülü yokmuş, babama onu sevdiğimi söylemeden kaybettim.
