Birkaç gün önce yakın arkadaşım, gecenin bi saati telefonuma müzik atmış. Uyandım baktım mesaja (o aralar ayrılık bunalımdaydı) şunu dinlesene, işte tam bu kadar kana,sert,sinirli,cinnetli hissediyorum yazmış. Bilinmeyen sanatçı olarak geçiyordu adı. Tıkladım ve müzik başladı. O an, hani tüm haklı olduğunuz savunmalarınızla, yargılarınızla, acımsızlığınızla yüzleşirsinizde, bütün herşeyin suçlusu kendinizin olduğunu anlarsınız ya.. Öyle bişeydi.. Kapatıp uyuyabilirdim aslında ama bukez yapmadım..
Eski bir dostunuzun herşeye rağmen sizi merak edip, kalbindeki buruklukla "nasılsın" demesini hissediyordum.. iyiyim diyerek kandıramayacağım kadar iyi tanıyordu.. Kalktım yatağımdan, iki yıl boyunca sol elimin aynı anda basmadığı sol majör yüzünden yok saydığım piyanonun başına geçtim..
Geçmişten tanıyorsunuz ama eskisi kadar sıcak olmadığınızı hissedersiniz ya.. öyle bişi.
geceden öğlen ikiye kadar kalkmadım piyonadan. 8 nota yoktu dünya üzerinde benim için. unuttum 3 notadan fazlasını.. sağ elimin varlığını unuttum. Tek kollu 3 nota okuyabilen insandım kendim için fazlası yok. "G-B-D sol el 5-3-1" kelime bilgim, hafızam, hayal gücüm dahi bu kadarla sınırlıydı... saat ikide annemin yanıma gelmesiyle artık durabileceğimi anladım.
iki yıl boyunca sadece 3-4 basmayla olmadığı içinbırakıp umursamadığım şeye bir gece yetiyormuş meğerse.. Şimdi iyi aramız.
Bu arada gece bana atılan müzik (bkz: ludwig van beethoven) (bkz: 5th symphony) idi. Yüzeysel ve sert vuruşlara takılı kalmadan melodiden sıyrılabilen herkes anlar, arkadaşımın söylediği hissi vermez, o hislerin ardındaki herşeye rağmen yaşamak ve hırsla yaşama tutunmak, mutluluk vardır..
