Kardesim cok ozledim seni. 7 aydir yanimizda degilsin ve hala inanasim gelmiyor. Icimdeki volkan hic sonmuyor. O son gun yemek masasinda kavga edisimiz geliyor aklima. Sonra da aksamina gozlerini hic acmamacasina kapatisin. Son kez sesini duyamadik, son kez birbirimize bakamadik, helallesemedik. Ben hep yanindaydim, hep elini tuttum, hep seninle konustum acaba duymus musundur beni? Benim hic buyumeyen kardesimdin. Her gece odana gelip televizyonunu kapatip ustunu acmis misim diye bakardim. Ablalar hic kizmazlar ki kardeslerine. Ben sana hic kizmadim. Seni solunum cihazindan aldiklarinda kendi cabanla nefes almaya basladiginda bir umut doldu icimize. Ruyamda gormustum komadan cikiyordun, gozlerini aciyordun. Ama fazla dayanamadin. En cokta küs bir sekilde ayrilmis olmamiz koyuyor. Pismanliklarim var cok fazla. Bilsen zamani geri cevirmek icin neler vermezdim.
Ruyalarimda da goremiyorum fazla. Ruyada gorunce insan ruyasindan uyanmak istemiyor. Uyandigimda hala hayattasin saniyorum. Bir an kalkip odana gidiyorum. Bombos odada sadece aglayabiliyorum. Hep bir ruyam aklima geliyor. Hastane odan ana baba gunu gibi herkes cok neseli. Odaya giriyorum komadan cikmis, gulumsuyor bana bakiyorsun. Yanina gidiyorum hemen, ellerini tutuyorum. Ilk dilimden dokulen cumle seni cok ozledim oluyor. 3 ay oldu, bak sonbahar geldi, yapraklar dokuluyor, bir daha sakin bu kadar uzun sure bir yere gitme diyorum. Gitmem diyorsun gulumseyerek. Seni kucakliyorum, sicaciksin. Basini gogsume yaslayip saclarini opuyorum kokluyorum. Sonra hersey karariyor ve uyaniyorum. Hissettigim sadece aci. Hala bir harabeden farksizim.
Hic bu kadar ayri kalmamistik. Gulen komur karasi gozlerini, nese dolu o sesini ozledim. Cok ozledim...
