bir dizi, bir kurgu bir insana bu kadar mı iyi gelir. tamamını iki defa izledim. spoiler vermeden diziyi kendimce yorumlamaya çalışacağım.
öncelikle hayattan sürekli tokat yemiş ve bu yediği tokatları kendi fiziksel yada psikolojik yumrukları ile savuşturamayan asosyal, ezilmiş ve özgüveni düşük olan kitleler için bu dizi ve bir kahraman olarak dexter kesinlikle bir terapidir. hepimiz üstesinden gelemeyeceğimiz bir haksızlık sonrasında hastalıklı hayaller kurarız. histerik iç çekişlerle haberlerde gördüğümüz faili bulunamayan tecavüzlerin, faili bilinmesine rağmen kılıç ve terazi taşıyan kadının hiç olduğu büyücek hırsızlıkların karşısında kendimizi adaletin üstünde bir güç olarak tasavvur ederiz kendimizi. dexter tam da bu hayallerin en karanlık yerine sızan ışıktır tabiri caizse. üvey evlatlarına karşı şefkatli bir baba, eşine karşı anlayışlı ve sevecen bir koca, üvey kardeşine rol model bir abi, işyerinde profesyonel bir karakter. buraya kadar izleyiciler için ideal bir tablo. fakat bu tablonun arkasında iç dünyası hesaplaşmalarla dolu bir dexter. yaşadığı ve üzerinde derin izler bırakan "o" tecrübeden sonra tam da bize ilaç gibi gelen o meşru olmayan adalet oluşu...
dexter'ın bıçağını bir kurbanına her indirişinde biz yaşlı bir kadına tecavüz eden aşağılık bir adamın sadece birkaç ay hapis yatarak kurtulacağını farkederiz. hukukun aslında ne kadar da delik deşik ve birçok yerinin noksan olduğunu görürüz. bazılarımız işyerindeki acımasız ve sinir bozucu patronunu gördüğünde dexter'ı da görür. adalet ihtiyacımızın ürünüdür bu yüzden dexter.
