gece gece ağzıma sıçmış filmdir. her izleyişimde allak bullak oluyorum, filmle o kadar özdeşleştim ki kendimi nemo nobody olarak görüyorum. zaten nemonun hayatından pekte farklı bir yaşamım yok. onun gençlik hali gibi yaşıyorum hayatı, ne olduğunu anlamadan mal mal bakıyorum insanların yüzüne. sanki birileri bana ne yapmam gerektiğini söylüyor, diğer seçimlerimin olası sonlarını düşünüyorum sürekli. kafayı yememe ramak kaldı, ya gerçekten yoksak? ya varolduğumuzu düşünüyorsak?
daha da ayrıntı verirdim ama üzerime bir ağırlık çöktü, sanki bir gün boyunca sırtımda çimento taşımışım. gözlerim kapanıyor yorgunluktan, tuşları görmekte zorluk çekiyorum. her gün aynı geceye yumuyorum gözlerimi, farklı bir sabaha uyanıyorum her seferinde. karmaşık oldu dimi? film de öyle, ama senin ne aldığınla ilgili her şey.
