çizgilerim kötüydü. resmim kötüydü. hâlâ öyle. çizebilmeyi çok istedim ama yetenek işi işte. olmayınca olmuyor. aklımda kalan birkaç şey var ama en neti birçoğumuzun aklında kalan manzaradır. dağlar var, arasından güneş doğuyor, bir dere akıyor, üzerinde bir köprü, iki üç ev falan. işte bu kadar. hayatın özeti gibi bir yerde ilkokuldaki resim dersi. hep sınırlılıklar. o çizdiğimiz köyü hiç görmedik. hiçbirimiz görmedik fakat çizdik hep ve beğendik. ''ne güzel yer.'' dedik. orada olmayı diledik genellikle ve olamadık. o resmi bizim dünyamız sandık, değildi. herkes aynı şeyi çiziyordu. fark etmiyorduk. herkes aynıydı. biz farklı değildik. hâlâ öyle. farklı değiliz. olamayız zaten. sınırlılıklar var çünkü. kim tarafından koyulduğu belli olmayan sınırlarımız var. ama kendimizi herkesten biraz daha akıllı, biraz daha kültürlü, bir parça daha ahlâklı, bir adım da olsa önde sanıyoruz. değilsin, değilim, değiliz. kabullenmek gerek. o resim bizim değil.
