henüz sadece bu ülke'yi okumaya nail olabildiğim ve neredeyse her satırını ezberlediğim, Türkiye'nin gelmiş geçmiş en büyük ve en işe yarar sosyoluğudur. bazı yerlerde öyle vurucu ve gerçekçidir ki, okurken gözerini ovuşturmaktan kendini alamaz insan.
"Ne güzel tarif; Gerici: bir toplumun gelişmesini sağlayacak hiçbir yeniliği istemeyen, her yönüyle eskiyi özleyen ve eski düzeni getirmeye çalışan (kimse). (Meydan-Larousse). Tarifin tek kusuru bu ucubenin hangi çağda, hangi ülkede yaşadığını söylememesi.
Murdar bir halden muhteşem bir maziye kanatlanmak gericilikse, her namuslu insan gericidir.
IV. Murat'a, "Süleyman devrine dön!" diye haykıran Koçi Bey'den Reşit Paşa'ya kadar Osmanlı Devleti'nin bütün ıslahatçıları gerici. Dante, yaşadığı çağdan iğrenir. Balzac eserini iki ezelî hakikatin ışığında yazar: kilise ve krallık. Dostoyevski maziye âşık. Dante gerici, Balzac gerici, Dostoyevski gerici."
ahh daha ne olsun.
nasıl bir zekadır ki, "hatırlayıp hatırlamamkta hür müyüz?" diye kendini sorgulayabilir.
