Bir türlü o mertebeye erişememiş olmanın vermiş olduğu hüzün ile bu satırları doldurmaktayım.
Olmuyor yani, cüzdanınızdaki son parayı, aldığınız yeni kıyafeti, en sevdiğiniz yemeği vermek/paylaşmak koymuyor ama kitap vermek çok ağır.
kimileri kitaplara o kadar para veriyorsunuz tabi vermezsiniz diyor ya o da yalan. insan 2 liraya aldığı ikinci el kitabı dahi veremeyebiliyor.
Bencillik de değil, bu başka bir şey, eğer psikolojide bunun bir yeri yoksa çok şaşırırım.
Sanırım okurken kurulan bir bağ, bir şekilde yanından ayrılmasın, gözünüzün ucuna değsin, ilişsin istiyor insan.
Öyle ki 2 ay önce bir abime 3 kitabımı birden verdim ne abim ortada ne kitaplarım. içerime dokunuyor ya neyse.*
