anarşizmin, devrimi devirme kökünden algılayıp yorumlamasıdır, bakunin'in ünlü sözü. devrim ekonomik, sosyal ve kültürel sistemin kökten değiştirilmesidir. bu açıklamaya bağlı olark şu soruyu kendimize sorabiliriz: o halde sistemin bütün kurumları ya da araçları yıkılmalı mıdır?
değişim yaşayan toplumlarda yıkıcı bir dürtü kesin, bu reddilmez bir gerçek. değişimin asıl kaynağı olan topluluklar, dönüşümü işlemini gerçekleştirirken var olan kurumları yıkması, şüphesiz akıl yürüten bir insan için mantıksızlıkla eş değerdir. var olanı geliştirmek anlamına gelen bu açıklama, yıkma eyleminin dürtüsünü de açıklayabilir. yıkım sistemin yozlaşmayla bütünleşmiş kurumlarını hedef alır, sosyal bir evrimin doğal sonucu olarak karşımıza çıkar. hedef alınan kurumlar, erki elinde bulunduranların yansımasıdır. bunların toplumsal dönüşümü zaten yıkımı anlamına gelir. yaratıcı dürtü bununla ilişkilendirilebilir.
sözün derinlerine inecek olursak şu durumla karşılaşırız: tüm kurumların yıkımı yaratıcılıktır. ne kadar yeni ve ilginç bir sonuç cümlesi değil mi? toplumsal yapı sonuçta ileri gider fakat öznel koşullarda geriye gidilmesi mümkündür. geçici olan bu sonuç yeni yıkıcılık anlamına gelir, buradan yola çıkılarak yıkımın gericiliğinin nasıl göz ardı edildiğini fark ederiz.
yıkımın yaratıcı gücü genelleştirilmediği sürece geçerlidir, etkili bir değişim bunu gerektirir. değişimin dönüşümünü algılayanlar olguları daha rahat göreceklerdir, yıkıcılığın yaratıcılığının ancak saf bir söz olduğunu sezinleyeceklerdir.
