Güzellik değişken bir kavramdır. Tarih boyunca güzellik uğruna yapılan uygulamalar ve şekiller hep değişmiştir. Bir dönem şişman kadınlar güzel bulunurken bir dönem sıfır beden kadın güzel bulunmuştur.
14. yüzyılda italyada başlayan Rönesans ile sanat, bilim ve politik keşif dönemine girilmiş oldu. Bu dönem başında geniş alnı olan kadınlar güzel bulunmaya başlandı. Bu görünüme sahip olmak için pek çok kadın, kafa bölgesinin önünde olan saçları kazıttı veya sirke, kireç ve hayvan dışkısı ile oluşan bir krem ile o bölgede olan saçları döktü.
1558-1603 yılları arasında ince belli kadınlar çok güzel bulundular. Giysilerin altına giyilen korseler ile beller daraltıldı. Pek çok kadın yeteri kadar oksijen alamadığından bayılmaktaydı fakat güzellik uğruna bu işe devam ettiler. Böylece korse furyası kadınlara hizmet etti.
Bugünün bronzlaşmaya-takıntılı batı dünyasında aksine, sahip soluk cilt geçmişte güzellik timsali olarak görüldü. Bu 6. yüzyılda başladı. Soluk ciltli olan kadınlar en güzel kabul edildi. Bu görünüm elde etmek için, kadınlar genellikle bir hayalet soluk bir görünüm elde etmek için vücutlarını kendilerini keserek kan akıttı. Bu eğilim 18. yüzyılda da devam etmiştir. Soluk cilt güzel kabul edilirken, ama aynı zamanda zengin olduğunu gösterdi. Eğer bronzlaşmış olsaydı, bunu açık havada çalıştığı ve böylece bir alt sınıfın olduğu bir işareti olurdu.
Ayak bağlama kesinlikle tarihinin en rahatsız edici güzellik trendleri biridir. Çinde Tang Hanedanı zamanında, minik ayakları ile kadın inanılmaz güzel kabul edildi. Genç yaşta bir kızların ayak büyümesini durdurmak için ayaklar sıkıca bağlanırdı. Böylece ayaklar kırılır ve büyümesi durur ve küçük kalırdı.
Güzelllik zamana mekana ve topluma göre değişiklik gösterdiğinden bir kadın için çirkin deniliyorsa ya doğru zamanda yaşamıyordur ya da doğru mekanda.
