insanı misafirlik olayından soğutandır. evet, insanları severim ama kimileri var ki, uygun olup olmadığınızı hiç umursamadan gelir, hiç sormadan sizde kalmaya karar verir, siz umurunda değilsinizdir, önemli olan onun isteğidir. işte istenmeyen misafir modeli, tam da budur.
hiç haber verme gereği duymadan şehir dışından gelir, bir güzel yayılır, gitmeniz gereken yer vardır, o yayıldıkça sinirler tavan yapar ve "falan ne yapıyor nerelerde?" diye size sorduğunda: "iyi işte okulu var, biz şuraya gidecektik, o da birazdan okula gidecek, bizi de bırakacak." dersiniz, uygun olmadığınızı anlamasını umarak. orada birsürü akrabası vardır nasılsa birine misafir olur diye düşünürsünüz ama o pişkince: "iyi siz gidin, ben de biraz gezerim, akşam gelirim." der. siz de "belki müsait değiliz?!" diyerek diyaloğu sonlandırırsınız. "haa, müsait değil misiniz, neyse ben gideyim öyleyse." der, kalkar.
özel hayata saygı denen bir şey vardır.
ben kimseye misafirlik konusunda emrivaki yapmam, rahatsızlık vermek istemem, doğal olarak insanlardan da aynı hassasiyeti beklerim. haddini aşana da itinayla haddini bildiririm, önceleri kibarca ima etmeye çalışıyordum ama bazı insanlar gerçekten kibarlıktan hiç anlamıyor, onların dilinden konuşmanız gerekebiliyor.
sonra "kovdun." oluyor.
oysa ben de o şekilde davranmak istemem kimseye, keşke biraz empati yapsalar da tüm bunlara gerek kalmasa.
