Cemaat tek tük camiye girmekte. imam kürsüde. Girenlerin arasında Hızır Aleyhisselam da var.
Cemaatten biri gibi gidiyor bir köşeye oturuyor. Kürsüde imam sohbete başlıyor. Hızır'ın yanına otuz yaşlarında bir adam gelip oturuyor.
Cami yavaş yavaş dolmakta.
Adam, bir müddet sonra uyuklar bir vaziyette sallanıyor, ha uyudu ha uyuyacak. Hızır adamı dürtükleyip:
-Uyuyacaksın, diyor.
Adam:
-Uyumam, beni rahat bırak.
Hızır ses etmez, ancak ezan okundu okunacak, adam ha uyudu ha uyuyacak, bir daha dürtükleyerek:
-Uyuyacaksın dedim, diyor.
Adam:
-Ben de sana uyumam, beni rahat bırak dedim.
Rahat bırak beni, rahat bırak, yoksa Hızır olduğunu herkese söylerim, buradan çıkamazsın. Bu kalabalık sakalında bir tel bırakmaz.
Hızır susar ve gözlerini kapar, boynunu büker Allah'a yönelerek:
-Ya Rabbim! Bu nasıl iştir. Bu kulun benim kim olduğumu bildi. Bu nasıl iştir ki bendeki listede bunun ismi yok.
Cevap gelir:
-Sana verilen listede beni sevenlerin isimleri var. O ise benim sevdiklerimden...
