bu aralar hayatı düşünmeye başladım. kimileri için ne kadar hızlı geçiyor, kimileri içinse sanki zaman durmuş gibi.
sonra şu aralar yaşanan sel felaketi geldi aklıma, onları düşününce şanslı olduğuma kanaat getirdim. şu aralar evsiz kalan insanlar varken, ben sıcak yemeğimi yeyip, rahat yatağımda yatabilmekteyim. halime şükrettim.
dışarı çıktım ondan sonra. hava iyiden iyiye soğumaya başlamıştı. yürümeye başladım sebepsizce. eski yollar, eski kaldırımlar. yoldan geçen insanlara baktım, herkeste ayrı bir yüz hali, ayrı bir koşuşturma. uzun zamandan sonra yabancı gelmeye başladı bu şehir. beni eskisi kadar bağlamıyordu.
sonra sen düştün aklıma. yollarımızın, bir daha ne zaman birleşeceğini bilmeden, ayrıldığı gün geldi gözümün önüne. o gün zaman ne kadar da hızlı akıyordu.
efkarlandım. bir sigara yakıp dumanını rüzgara üfledim. ne kadar süre içtim o sigarayı hatırlamıyorum. hatta ben mi onu içtim, o mu beni içti kestiremiyorum şu an.
sonra kızdım kendime. hayat bir kere geçiyor eline, niye mutlu olmaya çalışmıyorsun diye. kavga etmiştik. uzun zamandır etmediğimiz bir kavga. bir yandan hoşuma gitti. seninle kavga etmeyi bile özlemişim. uzatmam da belki o yüzden.
aklımdan çıkmıyordun bir türlü. seni bırakıp gündelik hayata adapte olamıyordum. gündelik işlerle uğraşmayı belki istemiyorum da, ama kendime itiraf edemiyorum.
lafı uzattım yine. bilirsin lafı uzatıp söylemek istediğim şeyi de söyleyemem. ama bu sefer söyleyeceğim. karar verdim gidiyorum bu şehirden. nereye diye sorma, çünkü ben de daha bilmiyorum. öğrendiğim gün sana da bildiririm. şunu unutmanı istemem; giderken aklımda tek bir şey olacak, seni ne kadar sevdiğim.
