şükür her şeyimiz tam. karnımız tok, sırtımız pek.
eskiden paparazziler sayesinde ünlülerden kim nerde napmış takip ederdik. ama öyle yeterince içine giremiyorduk şöhret dünyasının.
sonra izlediğimiz dizileri kendi hayatlarımız sandık. öyle ki pargalı ibrahim paşa öldüğünde aileden birini kaybetmişçesine ağladık. komşumuzun dedikodusunu yapar gibi bihterle behlül'ü konuştuk telefon görüşmelerimizde.
ama yine yeterince içinde olamadık o şaşalı dünyanın. starlar gibi giyinmek, davetlere, resepsiyonlara gitmek bizi biraz daha parçası yaptı sanki bu dünyanın. kâh galaya gittik, kâh kırmızı halıda yürüdük birbirinden çirkef güzel moda ikonu kızlarımızla.
sürüyü çobansız başıboş bırakmak da düşünülemezdi tabi. Bir de jüri gerekliydi muhteşem sanat eserlerimizi kritize etmeye.
şükür herkesin karnı tok, sırtı pek. o kadar dertten tasadan uzak ki hayatlarımız bu sefer televizyon eleştirmenlerine rakipler yarattık.
mottoları da şu; bu sefer gerçek izleyici yorum yapıyor!
her şeyin en iyisini hep biz bildiğimizden, dizileri ve programları profesyonelce eleştirmek de elbette bizim işimiz olmalıydı.
hal böyle olunca zaten evde oturup mal mal sadece dizi izleyen insanlar oturup "yaman mı daha yakışıklı, abisi mi daha karizmatik, dansözler hep mi balık etli olur" diye laklak yaparak 70 milyona kendilerini gösterme fırsatı yakaladılar. geri kalan mallar da işte hala mal mal izlemeye devam ediyorlar.
evet bü ülke gerçekten yeni, tertemiz, pırıl pırıl kullanılmamış beyinlerle dolu yepyeni bir ülke!
