hepimiz nefret ettiğimizi söylesek de, doğa, milyonlarca yıldır kendini, insan türü ortaya çıktığından beri, mutlak yok oluştan korumak için bizlerin genlerine aç gözlülük, hırs, nefret, kin gibi duyguları enjekte etmiştir.
ilk alet kullanabilen primatlardan beri, zekaya doğru orantıyla doğayı kontrol alma çabalarımızda da başarılarımız yükseldi, ama aynı zamanda vahşiliğimiz de arttı.
bugün 9 yaşında bebelerin ellerinde bile otomatik saldırı tüfekleri varsa, bugün neredeyse bütün ülkeler nükleer başlık üretiyorsa, bugün afrikada zevk için insanlar birbirini kadın çocuk demeden yok ediyorsa, bugün, ortada hiç bir neden yokken, sadece "isim" yüzünden milyonlarca insan ölüyorsa...
şunda, itiraf edemesek de, hemfikirizdir demektir: insan türü, birbirini yok etmekten zevk alıyordur, hatta bu artık bir ihtiyaç haline gelmiştir.
o hepimizin içinde var olan "dünya bir tek bana kalmalı" güdüsü, sonsuz kaynağa sahip olma hırsı, sevgiden bile güçlü bir duygu olan nefret...
öyle ki, bekaretini vahşice aldığımız bu toprağın, doğanın, bizlere verdiği ilahi bir cezadır aslında. evet çözümdür, ya doğa, ya da biz. ben bir kaç yüzyıl sonra doğanın galip geleceğini öngörmekteyim. hala umutlu görünüp, itiraf etmek istemesek de...
