kahramanimiz 6 yasindayken tv de gördügü kücük emrah a sempati duymaya baslar. ayni onun gibi konusur, onun gibi sarki soyler. konu komsunun " büyüyünce ne olacaksin yavrucum ? " sorusuna artik bir cevap bulmustur. meshur olacagim tayze. bu hayallerle yanip tutusmaya baslar cocugun minik yüregi. ilkokula baslar, serpilir büyür, ortaokul, lise 1-2 derken yavrucak artik meshur olamayacagini anlamaya baslar. sonrasinda düsünür ve artik counter oynamak icin gittigi cafeye, daha mühim isler icin gitmeye karar verir. icinde onu yiyip bitiren meshur olma egosu artik dayanilmaz bir hal almistir. kendini genis kitlelere ulastirmanin bir yolu olmalidir ve bu yolu artik bulmustur. oturur kalem kagida sarilir. en aciklisindan bir hikaye uydurur, milleti derinden yaralayacak cinsten. sonuna da en fiyakalisindan bir kac cümle yapistirir, ya seni ölümle tehdit eder forward yapman icin ya da en masum duygularini kullanir. aslinda film gibi. sinemaya gidiyorsunuz, mesela babam ve oglum. aglaya zirlaya film izliyorsunuz, sonunda hani siyah beyaz " son " ibaresi var ya onun yerine " bu filmi esinize dostunuza anlatmazsaniz 3 vakte kadar babaniz ölecek. " aynen öyle. artik kabiliyetine göre yazdigi fiyakali cümle genis kitlelere ulasir. amacina gelince tamamen ego tatmini. ayrica bununda bir ölcüsü var. alkolmetre gibi. eger yazdigin mesaj tekrar sana geldiyse yukarda bir sürü mail adresiyle birlikte, oh tadindan yenmez olmustur. amacina ulasip üstüne bir de sigara yaktiysa helal olsun.
