insan ilk yaratıldığında cennette sadece toplayıcılık yaparak halifeler gibi yaşıyordu ki aslında o bir halife idi:
Bakara 35 "Adem! Eşinle birlikte cennette kal. Dilediğiniz yerde ondan bolca yeyin; ancak şu ağaca yaklaşmayın, yoksa zalimlerden olursunuz!," dedik.
hiçbir üretim faaliyetinde bulunmayan insanlar, bolluk içinde ve hiç sıkıntı çekmeden yaşıyorlardı. yaşamak için tek yaptıkları ellerini uzatıp meyve koparmaktı. adem in yaratılışında ona secde etmeyen ve adem e düşman olan şeytan, onun bu rahatını bozmak istedi ve ona ebedilik düşüncesini aşıladı. kendisi için ölüm kesin olan insanın yaşamak için gayret göstermesinin tek bir nedeni olabilir; ebedilik sanrısı.
Tâ-Hâ 115 Geçmişte Adem'den söz almıştık; ancak unuttu. Biz onda bir azim ve kararlılık görmedik.
Tâ-Hâ 116 "Adem'e secde edin," dediğimizde melekler secde ettiler, ancak iblis hariç; o reddetti.
Tâ-Hâ 117 "Adem," dedik, "Bu senin ve eşinin düşmanıdır. Sakın sizi cennetten çıkarmasın, yoksa perişan olursun."
Tâ-Hâ 118 "Burda ne acıkırsın, ne de açıkta kalırsın."
Tâ-Hâ 119 "Burda ne susuzluk çeker, ne de sıcaktan bunalırsın."
Tâ-Hâ 120 Şeytan, "Adem, sana ebedilik ağacını ve tükenmez bir egemenliği göstereyim mi," diye ona fısıldadı.
Tâ-Hâ 121 ikisi de ondan yediler ve bunun üzerine vucutları kendilerine göründü. Cennetin yaprakları ile örtünmeye çalıştılar. Adem Rabbine karşı geldi ve şaşırdı.
sembolik anlatımın çağrıştırdığı şu ki ebedilik ve varlığını devam ettirme arzusuna kapılan insanlar, üremeyi bu iş
için kullandırlar. en fazla çocuğu olan en güçlü oldu, kendi ölümlerinin tesellisini çocuklarında buluyorlardı.
yahut da ebedilik ve varlığını devam ettirme arzusu bireyselliğe yöneltti insanları. artık varlıklarının farkına varmaya başladılar. kendi bedenlerinin farkına varmalarıyla devam etti bu ve mahremiyet duygusu böylece doğmuş oldu.
ve insanlar hala sonsuza kadar var olacaklarını sanarak ve kendi kendilerine yoktan ihtiyaçlar çıkararak bu ihtiyaçlar için çalışmaya devam ediyorlar.
