bu benim. ciddi anlamda sessizim. bir gün çocukken yapılan yaramazlıkların anlatıldığı bir ortam oldu. bunu ilk kez o ortamda anladım. arkadaş ben nasıl bir insan evladıyım ki yaptığım hiçbir kötülüğü hatırlamıyorum. kimse de hatırlamıyor. neyse iyi bir özelliktir heralde diye geçiştiremeyeceğim. geçiştiremiyorum çünkü çok boktan bir huy bu. ne yaşasam sessiz kalıyorum domuz gibi. üzülsem belli edemiyorum sevinsem belli edemiyorum. lanet olsun sessizliğe! gene içimden bağırıyorum...
