parlamenter cumhuriyetlerde meclis başbakanın ofisi gibi çalışır. cumhurbaşkanının hiçbir salahiyeti yoktur. sözde devletin birliğini temsil eder derler, hikâye... cumhurbaşkanı başbakandan ayrı partide olsa, sistem işlemez, tıkanır. kriz çıkar. ülkemizde bir cumhurbaşkanı, dönemin başbakanına anayasa kitapçığını fırlatmıştı. aynı partiden olsa, malûm, adı ''çankaya noteri'' olur. parlamenter sistemi lağvetsen, başkanlık sistemine geçsen, bu sefer yürütme tek adamın elinde olur, meclisten icazet alamaz, yani yasama organında yenilirse rejim yine sorunlarla boğuşur. yasama organında yüksek sayıda personeli olan parti demagojiyle oyları alır, istediği yasayı geçirir.
hâlbuki anayasal monarşilerde imparator, halkın babası sayılır. onları korur, sever ve gözetler. geleneği temsil eder. salahiyeti olmasa da, tek lafıyla kitleleri etkiler. millet onu babası gibi görür. devletin birliğinin timsali olur ve halkın hâmîliğini üstlenir. toplumun farklı kesimlerini birleştirir.
anayasal monarşiler, dünyanın en demokratik rejimleridir. umumiyetle büyük çapta kriz yaşamazlar, çünkü istikrarlı rejimlerdir.
güven, istikrar ve daha fazla demokrasi için; meşrutiyete evet diyelim!
