Herkesi onunla kıyaslamak.. her gelen insanın ruhunu onun gibi sarmasını , üstüne titremesini beklemek ; annenin yanındaki güveni başka biri daha sağlayınca ve baban bile seni kızı olduğun için severken onun seni sen olduğun için sevmesi varken ; sen kendini tanımıyorken onun senin beyninin en saklı odalarında elini kolunu sallayarak gezebilmesi kısacası seni senden iyi tanıyan bir sen olması ; hani insan gerçekten sevildiğini bilemez derler ya onun bunu bile çözmüş olması , sevgiyi derinliklerine kadar hissedebilmek .. bunları sağlayan biri ile dört yıla yakın bir zaman geçirince insan sonra herkesle bir haftayı zor bulan tatsız şeyler yaşıyor. Bazen o kadar seneye tek bir erkek sığdı da şimdi nasıl bir haftaya bile daha çok kişi sığıyor diyorsun ve onun seni sevdiğini o gittiğinde ve de kimse seni sevemediğinde anlıyorsun en kötüsü artık o da seni sevmiyor.. bunu bilmek kadar da hiçbir şey acıtmıyor. Hafta içleri gene iyi bir şekilde beynini oyalıyorsun da her cumartesi hayatında biri olsun olmasın kendini onda buluyorsun. Ayrılırken sadece kötü anıları hatırlatan beynine söverek sadece güzel anıları zihninde tazeliyorsun.. falcılara geyiğine giden sen falcının "herkesi onunla kıyaslamayı bırak. Bir gün onunla kıyaslamadığın zaman çok mutlu olacaksın. " demesinden sonra kahve falları eğlenceni bile bırakıyorsun.. çünkü bu his bu kıyas hiç bitmeyecek gibi geliyor heyecanlar onu gördüğün zamankinin bin katı iken ertesi güne herkes gibi biri oluyor karşındaki...
Sevgili sahibi olunur da "gerçekten sevgili" sahibi olunmuyor...sanki herkes çok sevmiş çok sevilmiş heveslerini ve kendini başka bedenlere ruhlara teslim etmiş kadar ruhsuz ve isteksiz ilişkilerde.. anlama çabasına girmeden "an" geçirme derdinde ama "anı" bile olamayacak değerde.
