Rüzgarın türkülerini fısıldıyor ağaçlar
Yorgun gecelerde
Sessiz bir şehrin uyuyan karanlığı
Farkında bile değil korkuların
Bir bebeğin feryadı duvarın ardında
işte umudun uyuyan sesi
Ve işte hayatın uyuyan rengi
Gözler gördükçe kalpler çarptıkça
Mutluluğu bile yeter o gül koktukça
Doğmalı aşklar aşıklar sarılmalı
Bir şiirin korkusuz dizelerinde
Umutları zaman zaman
Kaybederim aman aman
Boşuna ağlamam bilesin
Yalnız da değilim böyle her zaman.
