Kelimelerden suratlar yaşıyor bu diyarda: mutlu, kederli, şaşkın, huzursuz
Kiminde büyük puntolarla, kiminde italik ve kiminde anlaşılamayacak kadar berbat yazıyor.
Birbirlerinin kelimelerini okuyor meraklı insanlar.
Ayna arıyordu varlığını sorgulayan insanlar.
Kelimelerin azaldığı bir sahil tek başınalığına gömülmüş rüzgara meydan okuyorum. Yüzümde ayaz izleri
Ruh halim belirginleşiyor yakamozun berraklığında: ANLAMSIZ.
Kendimi buluyorum ve anlam kazanıyor benim ve bütün bu yabancıların varlığı.
Konuşarak kirletmek yok zamanı.
Mimikler daha bir anlamlı.
Acı çeken adam gülmüyor.
Şaşkın adamın gözleri yuvalarında tedirgin değil.
Ve kederli adam şiirler yazmak zorunda değil.
Ve insanlar ölüyor kelimeleri tükendiği zaman.
