özledim. bi tek kelime geceden beri içimde yankılanıp duruyor sözlük. uyuyamadım. sabahın bu saatinde koştum geldim sana. neden en rahat buraya yazıyorum ona olan hislerimi bilmiyorum, belki de kimse beni tanımadığı için ve onun da burayı çoktan unuttuğunu bildiğim için...
1 sene olacak neredeyse, hayatımdan çekip gideli. Acım aynı ilk günkü gibi biliyor musun? Yalan söylüyorum, kimseyi sevmeye çalıştığım falan yok. Hala onu kalbimden atmaya çalışıyorum, inatla gitmiyor. Yanlış hissedemezmiş insan, ama ben yanlış hissediyorum. Onun beni özlediği falan yok öyle değil mi?
Geceden beri gözlerimi kapatıyorum, başını yanıbaşımda hissediyorum. Kokusu içime doluyor, elleri ellerime değiyor, sanırım deliriyorum. Bi insan bi insanı bu kadar özleyemez. Bunun bi sonu olmalı, hiç bitmeyecek gibi hissediyorum.
Sonra birlikte çıktığımız o tepede olmak istiyorum. Orada ona sarılmak o an ölüp defolup gitmek istiyorum. Çok çok yoruldum.
Aklım almıyor, tüm bunları ben mi yaşıyorum? Bu resmen eziyet. Bu kadar özlediğim hala bu kadar sevdiğim birine ben neden dokunamıyorum? Neden sesimi ona hiç duyuramıyorum? Bunu hak edecek ne yaptım bilmiyorum ama allah belamı verdi, eminim.
Yazıyorum, kalbimin sesini duysun diye sadece yazıyorum. inanmak istemiyorum bensiz mutlu olduğuna, çünkü ben dünyanın en geri zekalı insanıyım. Sen de söylerdin bunu Ali'cim, haksız değildin her zaman olduğu gibi(!)
iyi ki varsın sözlük. Ben her delirdiğimde sana koşuyorum. Beni de hep o delirtiyor çünkü.
Şimdi gözlerimi kapatıcam, ve gözümün önüne gelip yine beni öldürecek biliyorum.
O bana armağan ettiği şarkıların şiirlerin adamı değilmiş demek, en çok da buna üzülüyorum. O şarkılar benim kanımı dondururken, o yazdığı şiirlerin tek bi satırına denk gelmek gözlerimi doldururken o bunlardan bi'haber mutlu mutlu yaşıyor orada çünkü. Yazık oldu be.
Bunun adı düpedüz acı çekmek, suyunu çıkardım acı çekmenin biliyorum.
Son olarak acı çekmek özgürlükse, özgürlüğün ta.
