benimkisi biraz hüzünlüdür.Ailenin büyük ve erkek çocuğuyum babam bizi terk ettiğinde 10 yaşındaydım.Çoğu erkeğin özgüveninin dibine indiğinizde babasıyla olan ilişkilerine bakılır.Ben babamdan öğrenmem gerekenleri,esnaftan,akrabalarımdan ve deneyleyerek öğrendim.12 senedir babasız yaşıyorum ve size bu hissin metaforuna dair biraz bilgi vermek isterim.insanlar yaşamının üçte birlik döneminde yapısal olarak aileye,maddi ve manevi bir şekilde ihtiyaç duyar.Ben tek taraflı büyüdüğüm ve bu şekilden dolayı hayata karşı hep eğik durdum,boyun eğdim.Belki hayata karşı bezgin davranabilirdim,bahanem hazırdı.Ceramesini fazlasıyla çektim elbet,ama bir olsun o adam içimden hesap sormak geçmedi.Çünkü bunu yapacak cesaretimi bile bana vermemişti.Daha iyi bi örnek olucak belki ama ben hep o arka sırada süklüm püklüm oturan,sesi soluğu çıkmayan utangaç,esmer bir çocuktum yakışıklıda değildim.Şimdi beni daha iyi düşünün.Bi başarım yok,bi babam yok,onunla geçirdiğim vakit yok,cebimde koyduğu o gururlu harçlık yok,beraber gittiğimiz bi maç yok,ondan yediğim bi tokadım yok.Ama hayattan yediğim tokadı size yiğitçe gösterebilirim.
