futboldan nefret etme sebepleri ile karıştırılmaması gereken, futbolu seven ve her maçı takip etmeye çalışan herhangi bir takım taraftarının, futbola olan ilgisini yalnızca menajerlik oyunlarıyla devam ettirmesine sebep olan soğuma durumudur. *
futboldan iğrenilmesine sebep olan süreci başlatan kesinlikle amigo kimliği bulunan yöneticiler ve taraftarlardır. bu şahıslar, rekabeti, macchiavellist anlayışla karşılayarak, ' rekabette ve kazanmak adına her yol mübahtır ' ilkesini benimseyerek, ezeli rekabeti laf dalaşına sürüklemiş, kitlelerin futbola olan ilgisinin kaybolmaya yüz tutmasına sebep olmuştur.
geçmişi hatırlayalım: rakibinin şampiyonluğunu tebrik eden, avrupa kupalarındaki başarısına ortak olan kaç tane yönetici hatırlıyoruz? hatırlamak bile zor. kulüp yöneticilerine, kulüpler arasındaki saygı ve sevgi bağlarının aynen muhafaza edilmesi için önemli sorumluluklar düşerken, kulüplerinin idari ve teknik yönetimindeki aksaklıkların giderilmesi için çalışmaları gerekirken, onlar kendilerinin kaybettiği bir maçı ya da kupayı hakem hatasına bağlayarak, şaibe ve şike gibi iğrenç kelimeleri çekinmeden kullanabiliyor.
türkiye' de özeleştiri yok. en yakın örnek olarak, kaçımız kendi hatalarımızı kabul ediyor ve düzeltmeye çalışıyoruz? işte bu toplumsal sorun tribünlere de sıçrıyor ve fanatizme katkı yapıyor. tribünler kanlı bıçaklı, varsa yoksa kendi kulübünün başarısını düşünüyor, takımının yapamadıklarını ve hatalarını gözden kaçarak, doğrudan hakeme yükleniyor.
kısacası, futboldan iğrendiren kişiler, ilk planda teknik adamlar ve futbolcular değil, rakibinin başarısını kutlamayı bile bilemeyen ve başarısızlığını şaibe söylentileri ile örtmeye çalışan futbol yöneticisi ve taraftarlarıdır.
