bu itirafı neden yaptığımı bilmiyorum belki de içimi dökmektir tek derdim aslında hepimiz birer potansiyel katiliz birbirimizin ruhlarının katili bende ruhumun katillerine ithafen yazıyorum bu itirafı ister sövüp sayın özelden isterseniz eksileyin ruhumun ilk katilleri canımdan çok sevdiğim annem ve ablamdır ruhumu yaralayan iyiliği dokunmak için kötülük yapan insanlardan o da ömrümü tüm duygu sellerimi içime atarak geçirdim ben kendimi özgür ifade edemedim soğuk duruşumla duvarlar ördüm doğum günü pastasındaki mumları erken üflediği için 15 tane arkadaşının içinde azarlanan gururu incinen küçük kızdım ben başarısız olmamam için sürekli sikko insanlarla karşılaştırılan sonra belirli yaştan sonra insanın çevresi ailesi hariç genişlemeye başlar ikinci potansiyel ruhumun katilleri arkadaşlarım çok değer verdim ben onlara ama göremedim her geri çevrilişin sebebini kendimde aradım o kadar alışmışım ki ezik durmaya haklı olduğum halde özür diler buldum kendimi her şey olduktan sonra restini çektikten sonra bir şey kalmıyor benim ki de babu sikilince kapıyı çireşneyle kilitlermiş modu oldu bunlar bana yetmedi iyileştiğimi düşündüğüm anda aynı şey tekrar başıma geldi bir ortama girersiniz insanlar size acınacak halde bakar her şeyi merak ederler düştüğüm yerden kaldıranlar tekrar oldu bende maskemi takındım sürekli sevecen güler yüzlü nereye kadar dayanabilirsem belki acıların en büyüğünü yaşamamışımdır tanrı allah tek yaratıcı buda neye inanıyorsanız beni kırılgan güçsüz ruhumla sınıyor sanırım benim tek bulduğum şey bu bu beni tek yaralamayan babamdır ödüm kopuyor ona bir şey olacak diye. anne ve baba adaylarına yada küçük çocuk sahibi anneler varsa onlara sesleniyorum lütfen çocuğunuzu güçlü yetiştirin arkadaş olun onunla ruhunun potansiyel katili olmayın bir şeyleri yapamayacağına inandırmayın onları.
