her zaman derim kalbi temiz insanım. düşmanım bile olsa hakkında iyisini düşünürüm. velhasıl kelam üniversitenin ilk senesi hazırlık döneminde sevgili olduğum kızla daha doğrusu ilk aşkımla ilişkimiz devam ediyordu. sürekli istanbul-izmir arası gidip geldiğim için pekte mesafeler sorun olmuyordu. ben ondan bi yaş büyük olduğuö için dokuz eylülde okuyordum. o ise sınava hazırlanıyordu. sancılı bir süreçti benim için ona destek olmak kendi hayatımı sürdürmek derken puanlar açıklandı tercih zamanı geldi. başlarda hayalimiz her sevgili gibi o da izmire gelsin mutlu mesut okulumuzu bitirelim aşk hayatımıza devam edelimdi. ama sonlara doğru aramız tercihler sebebiyle bozuldu. herşeye rağmen seviyorum lan seni kafasıyla sadece 1 izmir tercihi yapmasına razı oldum. hayatında ilk kez aşık olan bir erkek için kaybetmektense ona her an sahip olmak bire huzur vericiydi. neyse bir sabah uyandırıldım erkenden. telefonun ucunda biri hayatımı siktin niye seni dinledim ki bak şimdi ne kadar kötü haldeyim diye bağırıyordu. tepki vermedim onu daha da sinirlendirmek istemiyordum. haklısın özür dilerim dedim sakinleş biraz tekrar konuşalım dedim.
(dediğim gibi kalbi temiz insanım 25 tercihten 24ü istanbul ve sadece ege üniversitesi tutmuştu)
hazırlanmaya başladım yanına gitmek istiyordum. tekrar aradı harareti devam eden araba gibi dumanlar saçarcasına bağırıyordu. kolay kolay sinirlenen bir insan değilim ama haddini aşmanında bir sınırı vardı. kavga ettik. 1 ay kadar kavgalarla sürerken en sonunda ayrılmaya karar verdik. geriye dönüp baktığımda harcadığım ucak biletleri beylikdüzü-kadıköy metrobüs yolculukları ve daha fazlası vardı. olsundu insan hayatında 1 kere gerçek anlamda aşık oluyor. ve onu da şuan çoğu insanın yaşamak istediği "izmir" yüzünden kaybediyosun. belki de bu şehri bu yüzden hiç mi ama hiç sevmiyorum. neyse ki bu yıl kurtuluyorum. mezun oluyorum.
