bi düşüneyim, yalnızlıktan kastın sevgili mevzusu olmasını anlıyorum, arkadaş olarak yalnızlık konusunda bir sıkıntım yok.
yani vizelerden memlekete döneceğimde mesela, otogara gittiğimde otobüse binmeden önce sarılıp öpebileceğim, giderken otobüsün camına doğru el sallayıp gülümseyen bir kız olmasını ister miydim, isterdim tabi.
ama bu aralar yok napalım, idare ediyoruz.
aklıma pavarotti-james brown solo perse düeti geldi bak. bu aralar solo perseyiz sonuçta. *
