okulu bitirince, işe girmek için çabalarsın. maaş talep etme hakkın yoktur. ''ben bir yerde çalışmadan nasıl tecrübe edinirim ki'' diye sorarsın kendi kendine. zira her iş yeri tecrübeli çalışan ister.
insan kaynakları yöneticilerinden nefret edersin. klişe soruları ezberler, her yerde aynı cevapları verirsin. işin içinden çıkamazsın.
etrafındaki herkes sana iş soruları sorar. ''noldu senin iş görüşmeleri'' gibi sorular artık canını sıkar. belki de abartırsın bunu. dışarı çıkamazsın bu soruları duymamak için. psikolojin bile, bu süreç uzarsa bozulur.
bir gün ansızın bir telefon gelir. ''hadi gel'' der sana bu ses. ikici görüşmedir bu. deneyimsiz olduğundan maaşını sen değil onlar belirler. hemen atlar kabul edersin.
buradan itibaren iş artık sendedir. bakarsın ki okulda gördüğün gibi ne teoriler, ne de kuramlar vardır. anlarsın ki, en önem vermen gereken ve senin önemsemediğin ders bu hayatta çok önemliymiş. o da insan ilişkileri ...
anlarsın ki, seni üniversite başarından değil de, insan ilişkilerinden anlayan eğitilmiş birey olmandan dolayı işe almışlar. insanları üniversitede kültür edindikleri için işe alırlar. en boktan işlerde bile üniversite mezunu aramalarının sebebini de çözmüş olursun böylece.
sana ait odan, bilgisayarın, altında çalışan kişiler de vardır. herkes ''oh ne ala'' diyebilir. ancak bu kolay değildir. iyi bir yönetici olmak sadece okul bitirmek değil.
kimse sana okul yeni bitmişken genel müdürlük görevi vermez. vermedikleri için sakın üzülme. verseler de zaten kimse beceremez. bu; deneyimle, kendini ispat etmen ve başarılarınla zaten kendiliğinden gelecek ..
