Yalnızlık bir ısırgan otu gibi sarmışken her yanımı,zümrüt yeşili gözlerinde gördüm acizliğimi ve her seferinde göğsümü çatlatan nabzımın tükenmiş sesiyle yüzleşmek zorunda kaldım.ne yapsamda ne etsemde sevmiyordun , görmüyordun beni,severmiş gibi yapıyordun usulünce, belki kendini kandırıyordun senden sonra alıştım ısırgan otlarınada yalnızlıgın yağmurunada, alışamadığım tek şey gözlerinin yokluğuydu.. ilmek ilmek bölünmüş her yere bakan gözlerim artık sadece senin gözlerin için açıyordu kapaklarını, sadece senin yoluna yürüyordu ayaklarım ve sadece senin ismini duymak istiyordu kulaklarım.uzanıp bir damla yaş ile dokunabilseydim kirpiklerine,anlayabilseydim duygularını ve anlatabilseydim duygularımı harap olmuş bu yürek ufukda yeşil bir güneş görürdü belki de ziyan olmazdı günlerim gecelerim,yorgun bir saatin yelkovanı gibi bir ileri bir geri tökezlemezdim ama gidenlere yok bir çare ; dinmez sancısı , bitmez çileler.Şimdi her şey kaldı yarım , yokluğuna alışamadım...
