güneş eski medeniyetlerde evrensel,adeta sözlesilmis bir tanrı figürü olarak görülüyordu ve binlerce yıl böyle devam etti.güneş eski insanlar için bedenlerin içsel atesiydi,onsuz hareket,form olamazdi.yok edilemezdi.hiçbir sey onun yokluğundan korkutucu olamazdı.faydalı ozelliklerini hindular brahma'sıyla,persler mitra 'sıyla,kaldeliler bel ile,fenikeliler adonia'sıyla,yunanlılar apollon'uyla eslestirdi.
mısır ve yucatan pirmaitleri,khalde ve babil'in zigguratlari,ırlanda'nin yuvarlak kaleleri hem rasathane hem güneş'e adanmış bir mabetti.
hatta gunes'in doğuş,gün ortası ve batis olmak uzere var olan 3 evresi perslere,hindulara,babillere,hristiyanliga teslis olarak gecti.solar teslis de denebilir.orta amerika'nın iki tanrısı tezcatlipoca ve quetzalcoatl rüzgar ve gunesle iliskilendirilebilir.
var olan tüm bu maddesel tapinmalar insanların inandıkları tanrı'yi somutlastirma çabasının ürünü olarakta görülebilir.tanrı'm beni ısıtır,beni doyurur,beni sever.toprak tanrıçası,ana tanrıça tanımlamaları bu tanrı'da aranılan özelliklerin her gün gördükleri ışığa kanalize edilmesidir. kur'an bu tapinmaya,bu medeniyetlere hz.ıbrahim örneğiyle bir reddiye dile getirir.tanrı güneş'e sigdirilamayacak kadar büyüktür.
