bir nisan gecesi, bir diyorum çünkü tam tarihi annem yada babam ya da aile fertlerimden hiçbiri hatırlamıyor, neyse geceye yakın bi zamanlarda doğmuşum. tam zamanında, tam kilo ve boy oranıyla. sağlıklı erkek beklenen bi kız. erkek gibi yetiştirilecek bi kiz. şanssız bi kız çünkü babası ben bu çocuğu istemiyorum diye tam 4 ay nüfusuna almamış. tam 4 ay piç diye anılmış yumuk elli mavi gözlü bebek. Şimdi hiç bi iz kalmadı tabi o günlerden yersen.
büyüdük biraz. koşmaya başladık mesela. elimizden birilerinin tutması gerekti. kimse tutmadı. babam hapisteydi elleri kelepçeli, annemin doyurması gereken 4 çocuğu vardı, ablamların elleri bile doluydu. koşmayı pembe olan her şeye ilgiyle bakarak ama asla oyuncak alamadan, dizleri değil de en çok elleri babasının avucunda olan bi çocuk gördüğünde yüreği kanayarak öğrendim. koşmak zordu. hele yalnızsan.
daha da büyüdük. mesela babanın şizofren olduğunun anlayacak kadar. sırf bu yüzden psikolog olmak istiyecek kadar. Sırf babanın genleri baskın diye hayali arkadaşların olacak kadar. hayallerinde sevişecek hayallerinde ağlayacak hayallerinin dışında mutlu olamayacak kadar.
büyümek koşmaktan daha zordu. senden hariç kimsenin bilmediği arkadaşlarını tanımak onları kimsenin nasıl görmediğini anlamak... sırlar odasında aralık kapı bulamamak. zordu herşey. zor geçti. büyümek git gide acı vermeye başlıyordu. 12 yaşımda artık büyümek istemiyorum diye ağlıyordum. zaman beni asla dinlemedi. büyüdüm.
kocaman kız oldun artık.
hayatımın temel cümlesi. yaşından olgun insan oldum, mantıklı hata yapmayan.
aslında saçma sapan işlerim oldu ama kimse bilmek zorunda değildi ki ben sırbaz bi insandım. hayatın da hiç şizofren tanımamış insanlara karşı oynuyordum. kolaydı hayatımda ki tek kolay şey yalan söylemekti. herkese yalan söyledim. herkese hala yalan söylüyorum.
hala arkadaşlarım var hala hayali dostlarım var. kimseye söylemediğim belkide beni onun gibi sevecek birini beklediğim bi sevgilim var. adına şiirler yazdığım. herkesin kime aşık oldun bu kadar dediği birisi var. hiç olmayan birisi. mutlu muyum? hayatımda hiç mutlu oldum mu? evet. mutluluğumun dolup taştığı zamanlar oldu her şeye rağmen. ama asla hatrlayacağım kadar yakın zamanda değil.
not: bu itiraf uzun olduğu için sonuna bi bakacaksın.
belki sırf o yüzden ilk defa doğrularımı, kendi gerçeklerimi buraya yazıyorum. okunmayacak diye.
okuma.
kendimden hayatımdan utanan birisiyim.
bu arada sevgilimin ismi ömer. hayaletimin ismi.
