5. sınıfı okuyorum sözlük. 2. defa aldığım bölümün en zor derslerinden, 4. sınıf dersinin vizesinden yine gittim mal gibi 20 aldım. '20' yi görünce kaynar sular başımdan aşağı döküldü.
çünkü 70 80 bekliyordum sınavdan.
tüm derslere git.
vizelerden 2 hafta önce çalışmaya başla.
sonuç ne yine başarısızlık.
ne yapacağımı bilemedim. kendimi hiç bir yere, kimseye ait hissedemedim.
okurken çalışıyorum, araba aldım , köpeğim var , dünyalar tatlısı sevgilim var, ailemle yaşıyorum ki yeni geldiler ben okulu bitirebileyim diye. ablam burada eşiyle bir.
herkes bana yardımcı olmaya çalışıyor( annem ve babamın ayrılmak istemelerini saymazsak tabi)
insan tüm bunları düşününce güzel bir hayatım var diyor.
sonra tüm bunlara 4 elle sarılıyorsun. elinden geleni yapıyorsun.
yine bir hüsran.
sürekli bu şekilde olması beni herşeyde başarısız olacağım inancına itiyor.
başarabilmeye olan umudum her geçen gün azalıyor.
bunun için psikologa gitmeye karar verdim. fakat ücretleri çok yüksek buna bütcem yetmiyor.
şuan tamamen yardıma muhtacım. fakat danışabileceğim hiç kimse yok çevremde.
inan sözlük şuan ne yapacağımı hiç bilmiyorum.
çıkmazdayım ve daha da dibe batıyorum..
