ilk kez bir yakinimi yitirdigimde bunu doruklarinda yasamistim. O şoktan miydi yada kabullenememek miydi bilmiyorum ama uykudan nefret eden ben o donemde surekli uyumaya baslamistim eskiden ortalama 4-5 saat yeterdi, o zamanlar ise o kadar uyumaya baslamistim ki. Daha kotusu aksam 8 de yztib sabah 10-11lerde uyaniyordum ama adim atacak halim olmuyordu. O kadar yorgun o kadar bitkindimm ki 15 saate yakin uyumama ragmen ogle 2-3 gibi tekrar yatiyordum. Bir zaman oluyordu 2 gece sabahliyordum. Boyle tuhaf seyler iste. Gece 3 de corba iciyordum bazen. Dahasi, daha hava kararmadan ışık yakan, telefonunun ekran parlakligi hep sonda olan sahsim, evin hicbir perdesini asla ama asla acmamaya baslayinca, sehir de yaz- kiz yagmurlu ve gri bir sehir olunca ne zaman sabah oluyor ne zaman aksam sokak lambasi yaniyor ayirt edemiyordum.
