akşamın göğsüne hüzün serperek ,yağmurdan geceye çiçekli perde çekerek bir insanı düşünmek,en umrasız en umutsuz gününde o insanı yanında aramak,bir kavganın içinde helal bir ekmeği kazanırcası bir çoşkuyla ,sol yerinde sessiz bir iniltiyle,yastığın yüzüne gözyaşlarını dökerek,ve akşamdan gizlice bir ah çekerek düşünmek,ıslak ve kırılgan bir türkünün ortasında gögsünden kalbine bir sızı yükseldiğinde özlemini farketmek ,ayrı kalınca her daim bir umut beklemek,yarın öbürgün birisiyle görüceksin diye yollarda sagına soluna bakmadan yürümek,yeri gelince kendini teselli etmek için saçma sapan eh yenisini bulurum deyip akşamları zilzurna oluncaya kadar şerefine içmek,ve tüm bunlar karşılıksız kalınca toprak alsın benim bu öykümü deyip hicranım kalsın teneşirde,kalbim mahşer yerinde binbir kere yakılsınki acısını ordada duymayayım,belki sende oraya gelince, kalbim olmaz,seni hissetmez.hiç bitmeyen bir acı gibi sızlamassın orda ve hiç bitmeyecek gibi sevemem artık seni...
