keşke tüm acı gerçekleri, yaşamkalım mücadelesini kabul ederek hayata baksalar ve kibirli, bencil olmayarak ölüm vb. şeylerin karşısında aciz olduklarını ve hayallere sarılmak yerine, gökyüzüne başlarını kaldırıp yıldızları anlamaya çalışsa her biri namaz kılar gibi... ve düşünseler bunun üzerine. ne tatlı, ne güzel, ne de hoş olurdu.
dünyaya geldiği yerdeki, zamandaki dine kibirle sarılmak yerine, deneylerle sınanan doğrulara baksalar ve evreni bir de o gözle görseler aslında ne kadar da küçük olduklarını anlarlardı. ve böyle bir bakış açısının daha geniş, daha akılcı olduğunu görürlerdi.
