yaklasik 2 sene evvel sozune guvendigim bir arkadasimin siddetli tavsiyesi uzerine hali hazirda bulunan fakat hic dinlemedigim bir albumlerini 128 mb'lik mp3 calarima attim. hepsini de atamadim 5 tane filan sarkilarini atabildim. neyse o ara da finlandiya semalarinda takilip gothic metal ve doom metal dinliyordum. brutal vocal duyuncada tiksiniyordum. ek bilgi olsun diye soyledim.
neyse o gece de her zaman yaptgim gibi yatagima uzandim, mp3un kulakligini kulagima taktim. uyuyacam ya! mikael akerfeldt abi bi basladi, bende uyku muyku kalmadi tabi. sarkinin 5. dakikasinda arkadasima kufrede kufrede kalktim. isedim, su ictim. takildim biraz. dondugumde sarkinin 15. dakikasinda ve boyut degistirmis olarak hala devam ettigini gorunce, bir kez daha kufuru basip mp3 playeri kapadim ve yattim. ertesi gun arkadasima bi hayli sovdum ve bir daha da onerilerini dikkate almadim.
akabindeki iki sen boyunca opeth ile ilgili hep bu tarz bir onyargiya sahip oldum. ta ki arkadasimdan opeth playlisti alana kadar. kendince 20 tane opeth best of hazirlamis ve listesindeki albumleri benim hddye atarken oda arada kaynamis. artik yeni 2gblik mp3 playerima albumleri atarken gozum carpti ve bir kez daha denemeye karar verdim. bu kadar insanin yanilmis olamayacagini dusunmus olabilirim. ve tum onyargilarimi yikan, hayatima yeni bir boyut kazandiran, beni 9 dakika 15 saniye boyunca alip yerden yere vuran, sonrada ustumu basimi temizleyip "iyisin iyisin" diyen o sarkiyla tanistim. bleak. blacwater park albumundeki o saheserle. sonralari opeth'in genel kimligini yansittigini anlayacagim o sarki bana yeni bir tarz kazandirmisti. prograssive death metal. isvec kulturuyle de ucundan tanismis oldum boylece. finlandiya'dan isvec'e dogru bir kayma gecirdim. o ayki tum kotami opeth'in full diskografisine yatirdim.
simdilerde tamamen kendi icinden gelen muzigi yaptigina inandigim, piyasaya degil, piyasayi kendine uyduran, yeraltindan gokyuzune, en tepeye cikmis bu muzikal dehayi takdir ediyorum ve takip ediyorum.*
