çok garip bir duygudur .
bazı geceler "ben niye yaşıyorum" sorusunun cevabını alırsın.
bütün cümleler ardı arkasına dizilir.
hayatı öyle bir net görürsün ki her aklına gelen olası gelir.
hayatın hakkında bir sürü karar alırsın ;
yarından itibaren şunları yapıyorsun üstat .
bırak şu kızı zaten ondan bir şey olmaz evleneceksin sanki , sadece trip ve kavga..
gezmek tozmaktan bir şey elde edemiyorum artık derslerime kasıyorum .
hayatımdaki önemli kişilerin değerini bilmiyorum biraz onlara haksızlık yapıyorum onları telafi edip ,
değerlerini biliyorum bundan sonra..
spor yapıyorum , boş boş oturacağıma götümü kaldırıp yararlı bir şey yapıyorum !!
müzik aletimi daha çok çalıp biraz üstüne düşmem lazım .
kafamı dağıtıyorum hem..
en önemlisi burada edebiyata sarmak ben de hepsinin ardı sıra aklıma gelen ucu bucağı olmayan jeneriklik sözler..
arka arkaya geliyorlar. dedim ki bunları yazayım, sıralayım arka arkaya neler çıkacak.
koskoca bir sayfa yazmışım bunun yanı sıra öyle bir rahatlama hissi bırakıyor ki arkasında..
bunları bir süre bekletiyorum ve okurken kendimin ne kadar gereksiz dertleri olduğunu fark ediyorum.
yanı sıra o cümleler içerisinde bazen çok güzel tespitler yapıyorum yazarlardan eksik bir tarafı yok bunların.
böyle gecelerde böyle bir olaya tutuldum. gidiyorum yazıyorum sonra bir süre sonra okuyorum .
bir nevi blog yapıyorum. bloglar biraz yapay geliyor..
o kelimeleri yazarken kağıda yazarken ki haz paha biçilmez ..
bu aydınlanma hissini ben böyle değerlendiriyorum.
günlük tutmak çok dandik geliyor.
ben düşüncelerimin günlüğünü tutmaya çalışıyorum ve terapimi yapıyorum .
yeni bir güne bütün düşüncelerimi unutmuş uyanınca en azından bunların unutturmayacak bir belge bırakıyorum.
