0 0
insanı üzen anılardır. bak yine geldi aklıma amk. psikolojimi bozdu lan bunlar !
ortaokula gidiyordum. o zaman kediciğim vardı. adı saffet idi. bu kediyi veterenire götürdüm, aşı yaptıracak ve kedime mama alacaktım. neyse kediciğimi götürdüm işte veterinere. orta boy da bir mama aldım. eve dönmeye doğru yol aldım. bir elimde kedi kafesi, bir elimde ise poşette kedi maması vardı.
eve doğru giderken yolda iki kız sınıf arkadaşımı gördüm.
buraya bir not eklemek doğru olacaktır. ben ortaokul 8 e giderken o zamanlar yine utangaç, ezik ve yalnızdım. kızlarla konuş-a-mayan, 2,3 tane kendi gibi utangaç arkadaşı olan biriydim. sınıfta arada kızlar soru sorunca öyle mal gibi utanıp yarımyamalak cevap veriyordum. neyse konuya dönelim.
tam bu kişilikteyken işte yolda 2 kızı gördüm sınıftan. bu 2 kız da sınıfta bana kötü davranıyorlardı. ve bu 2 kız sınıfta çok ama çok popülerdi. neyse işte. karşılaştık
- oooo ezik - ismimle hitab etti elbette- naber yaa
+ iyiym, sahol.
- napıyon sen böyle ya
+ hiççç eve gidiyorm
+ tmm hadi görüşürüz
ardından kızların kahkaları arasında '' kıroo '' dediklerini duydum. ben ise elimde kediciğim ve mamasıyla yoluma devam ettim üzüntü ile.
evet, dünya acımasız. özellikle zayıf insanlara karşı.
