ailemin beni adile naşit'ten fazla sevmesi neticesinde sokaklardan uzak piyanolara yakın bir çocukluk geçirdim.. bu çocukluğun arada bir sezercikleştiği anlardan birisinde kar topu oynamak için kuzenlerimin mahellesine gitmiştim, işte burada tanıştığım çocuktur kar topunu silaha çeviren çocuk.. Gözlerinde "şimdi kafanızı gözünüzü yaracam" bakışı, aklında kan-revan senaryoları, büyüyünce ak 47'ye kadar gidebilecek bir insan yavrusu görünümündeydi.. bana baktı, acımadı ve kafamı yardı, bugün o yarıktan aldığım hava sayesinde ayaktayım, kendisine ömür boyu borçluyum..
