Aşık veysel'in eski halk şairlerini de iyi bildiğini gösteren şathiye. Kaygusuz Abdal daha da sert şeyler yazmıştır. Gözleri görmeyen bir insan sürekli iç dünyasında kalır. Haliyle derinleşir. Duyduklarına yoğunlaşır. Bazen kendi durumuna da isyan ettiği olur. Kaldı ki veysel olmayan şeyler üzerinden değil de olan şeyler üzerinden bir düşünce tarzı ortaya koymuştur. Bu onu ne dinden çıkarır ne de cehenneme götürür. Sonrasında zaten insan aklının yetersizliği ile kafasında olan soru işaretlerinin kısmen de sebebini bulmaya çalışmıştır.
