Ölmek ile yaşamak arasında sürekli gidip gelmektir. Doğdun, daha dün çocuktun, salak salak davranıyordun ama mutluydun. Sonra okul başladı. Seni şekillendirdiler. Büyüdün. Bir baltaya sap olman gerekiyor. Sonra iş bulup, evlenmek, yaşlanıp gebermek. Hiç doğmamış olmak ne güzel olurdu. Bir yandan bakıyorsun ne acılar var. Seninkilerin yanında hiç kalır. Ama yine de kendini iyi biliyorsun, en iyi kendini tanıyorsun. Tutunacak bir dalın yoksa vicdan azabı birlikte geliyor. Ailene karşı borçlu hissediyorsun en çok. Her şeyden bıksan hiçbir yaşama amacın kalmasa yine de bu borç seni bekletiyor boş yere. Ama sonuç ne olacak ? Hiçbir şey. Zaten tüm her şey hiç. Bunu biliyorsun yine de şu vicdan azabı yok mu ? Gidip bir uçurumdan atlatmıyor insanı.
