ulan ne kadar önemli görüyoruz kendimizi ha. en büyük dert bizde sanıyoruz. üzüyoruz kendimizi her şeye. sonra birden bir telefon geliyo arkadaşın biri babam kanser her tarafına yayılmış diye hüngür hüngür ağlıyo işte o zaman anlıyoruz aslında ne boktan hayatlar yaşadığımızı. ne boktan şeylere üzüldüğümüzü. kendimize kızırıyoruz ama o üstümüzdeki mutsuzluk geçmiyo , hayat hiç düze çıkmıyo çünkü.
mutluluk o kadar anlıkken mutsuzluk nasıl bu kadar kalıcı değil mi ?
