Telefonda konuşurken mutsuz hissediyorum sanırım.
Böyle annem bugün ne yemek yaptığını, babam yine siyasetten şikayetçi olduğunu, ablam elifimin anne demeye başladığını anlatıyor ve illaki soruyorurum her seferinde 'havalar nasıl?'
Sanki havayı öğrensem hissetmeyeceğim duyduğum özlemi.
Gözümü kapattığımda kendi odamdaymışım givi hissetmeye çalışıyorum olmuyor.
Gecenin bir yarısı kalkıp buzdolabını karıştırmayı özler mi insan?
Özlüyormuş.
Aslında mesele ne buzdolabı ne havalar tek derdim alışmak.
Her şeye alışıyor insan her şeye ama aklına gelince burnunu sızlatan bir özlemin alışmaya takati yok.
Bu bile mutsuzluk değil belki.
