Hocam ben sunu gördüm, bir seyi ne kadar dusunmemeye unutmaya calisirsan çalış yapamiyorsun. Her yerde bi sekilde karsina cikiyor.
Bahtsizsan böyle oluyor, valla bak. Herseyle bi sekilde baglanti kuruyorsun, i ih unutamiyorsun.
Sonra yapilan karaktersizligi görüyorsun, gun geçtikçe azaliyor üzüntun. Haketmedigini dusunuyorsun, agrina gidiyor ama ona da alisiyorsun.
Unutmak insana verilen en büyük mucize, basardiginda senden iyisi yok. Ama her unuttum dediginde bile tekrar hatirliyorken nasil olcak? Yani unutmak değil mesele alismak.
Is yerinde tanistigin ilk kisiyle bile o isme sahip diye bir daha konusmuyorsun. Hayir onun gunahi neyse onu da bilmiyorum. Geldi diyor bana sana bir yanlis mi yaptim niye konusmuyorsun.
Gel de anlat buna iste. Hocam bahtsizlik bu baska bisi değil. O yuzden herkes bakiyor yoluna bir türlü, uzulmek de yersiz. Iki yuzluluk varsa bi iste o isten hayir gelmez. Unutmak degil, kabullenip alismak lazim kısaca. .
