Yanında büyüdüğüm, kendimi bildim bileli baba dediğim Dayımın vefatında.
Sabaha kadar avaze tenhayi dinleyip elim ağzımda için için ağlamıştım 5- 6 saat. Hıçkırarak değil, sesimi bastırarak, nefessiz kalacak şekilde.
Bir de o.
O işte. Yazdırmayın adını.
ilk bırakıp gittiğinde. Oralarda yakında bir park vardı, elimle ağaçtan destek alıp ağlamıştım bir az.
Onun dışında düşünce bile ağlamayan bir çocuktum. Erkekler ağlamaz, kural sert.
