soguktu, deniz dalgaları ile acımasızca dövüyordu kıyıyı
sicak bir çay ile gittiğin yöne bakmak tek çaremdi
geceydi, gelmeyecektin, bilmeyecektin beklendiğini
ve bilmeden uyanacaktın yeni bir güne.
soguktu, yağmur acumasızca ıslatıyordu bedenimi
yavaş yavaş eriyordum
çaya katılmış şeker gibi yok oluyordum
hiç olmamış gibiydim
karışıyordum hayat denen açımasız çay kaşığının şiddetiyle
sensizlikle dolu bir dünyaya... *
