insanın yalnız ve hiçbir işle meşgul değilken, iç sesiyle yüzleşmesi sonucu ulaşılır.
bana sorarsanız insanın iki beyni vardır. birisi kendi kullandığı beyin, ikincisi ona daima fikirler sunan başka bir beyin.
işte bu iki beyin sürekli tartışıp dururlar, sürekli münakaşa içinde olurlar.
hayattan nefret etmek de işte bu tartışmada iç sesin galip ayrılmasının ürünüdür.
hatta bazen çekip gidesiniz gelir, bir maşuk gibi yaşamak istersiniz de buna varlığının engel olduğu bir iki kişi engel olur.
onlar da olmasa bu hesaplaşma, bu nefret insanı ya tüm yaşamdan soyutlar ve meftun meftun ortalıkta dolaşır insan.
ya da artık zaman geldi deyip ölüme merhaba der.
