toprağa doğru çıkılan yolculukta, varış yerinin yaklaştığının ilk işaretidir. aslında topraktan başlayan yolculukta kahverengine yeterince doyduğunu sanarak gelir dünyaya insan. zaten ebeveynler de tatsın diye dünyanın renklerini; renklere büründürürler ilk günlerinde bu minik misafirleri. gel zaman git zaman ademoğlu büyür, gelişir, bütün renklerden tadar, hatta bıkar. içindeki coşku azalır ve yaşlanır. işte o zamanlarda, yolculuğa çıktığı ilk günleri getirir de aklına, dünyanın renklerine ne kadar boş heveslerle tutkulanmış olduğunu fark edip ağlatır ruhunu belki de. nafiledir artık beyhude çabalar. ruh bedene söyleyemez belki, aynı dilden anlatamaz ama, bir bakmış ki insanlar, yaşlandıkça çoğalmış kahverengi giysileri.
