uzun zaman yazmayınca insanın elleride gitmiyor haliyle. herşeyde olduğu gibi.
konumuz bu gerçekten muhteşem film. insana yaşama sevinci veren bir kurgu. en ufak zamanları bile mutlulukla doldurmamız ve buna şükredip devam etmemizi inceden fısıldıryor paslanmış kulaklarımıza. artık aşklar o kadar ben merkezli oldu ki önce kendi egomuzu besleyip geriye kalanı da karşımızdakine veriyoruz. belki o da böyle yapıyor.. sevginin bu denlisine o kadar inanmak istiyorum ki. naif ve güçlü bir aşka.
dünyayı biz mi katılaştırıyoruz. auuu ne kadar genelleme yaptım ben. tamam kendi adıma konuşuyorum.
ağlatan bir film orası kesin. en babasını bile ağlatır. izlerken içine girip metinlerin gücüne ve müzüiğin ritmine kendinizi bıraktığınız anda.
mükkemel karakterler. yazar bile o kadar kötü değildi.
ölüm konuşması çok vurucuydu. sonu başı heryeri..
sevmek en güzel şey. ailesi durdurmadı kızı. sonuna kadar yanındaydı. aşkı tatmadan göçüp gitmemek lazımmış hayattan. en buyuk mesaj bu bence.
aşk kadar güzel günlerimiz olsun..
bu dünyada incinip incinmemek kendi elimzde değildir ama bizi kimin inciteceğine karar verebiliriz ve ben seçimlerimi sevdim.
